منگنز
منگنز یکی دیگر از مواد معدنی ضروری برا بدن است که برای نخستین بار در سال 1972، کمبود منگنز در انسان گزارش شد و ضرورت آن برای انسان مشخص گردید.
عملکرد منگنز در بدن
منگنز با تشکیل بافتهای پیوندی و اسکلتی، رشد و نمو تولیدمثل ارتباط دارد. منگنز غیر سمی شدن رادیکال‌های آزاد را تسریع می‌کند و ممکن است که در مقابل بعضی از سرطانها نقش محافظت کننده داشته باشد.
منگنز هنگام ترکیب با مواد مغذی، کلسیم، روی و مس از تراکم مواد مغذی استخوان پشتیبانی می کند این امر به ویژه در سالمندان (پیشگیری از پوکی استخوان)حائز اهمیت است
منابع غذایی و دریافت منگنز
محتوای منگنز مواد‌غذایی بسیار متفاوت است. غلات کامل، حبوبات، مغزها و چای، غنی‌ترین منابع آن است. میوه‌ها و سبزی‌ها نیز منابع نسبتا خوب منگنز می‌باشند. در چای و قهوه فوری مقادیر بسیار بالای منگنز وجود دارد. بافتهای حیوانی، غذاهای دریای و لبنیات، منابع فقیری هستند. شیر انسان منگنز نسباتا کمی دارد. دریافت منگنز در دختران نوجوان کم می‌باشد.
علائم و عوارض کمبود منگنز در بدن
نشانگان کمبود عبارتند از: کاهش وزن، التهاب پوست موقت، گاهی تهوع و استفراغ، تغییر رنگ مو و کند شدن رشد آن. به علاوه بین صرع و پایین بودن منگنز خون رابطه وجود دارد.
نازایی در هر دو جنس به وجود می‌آید، در نوزادانی که مادران آنها کمبود منگز داشتند، حالات غیر طبیعی اسکلتی و ناهماهنگی در حرکت‌های عضلات (آتاکسی) دیده می‌شود. سطوح پایین منگنز خون ممکن است با عقب ماندگی رشد داخل رحمی و وزن کم هنگام تولد در انسان همراه باشد.
دریافت مرجع رژیمی منگنز
دریافت کافی منگنز برای مردان 3/2 و برای زنان 8/1 میلی گرم در روز است. این مقدار برای پسران 9 ساله و بالاتر 9/1 تا 2/2 میلی گرم و برای دختران 6/1 میلی گرم در روز می‌باشد. برای کودکان زیر 9 سال بر حسب سن، مقدار دریافت کافی منگنز 2/1 تا 5/1 میلی گرم در روز است.